اشعار

با تو نسبت داشتن دارد غـرور دیگری            در کنارت عشق‌ها دارند شور دیگری

چهارده معصوم یک نورند، اما ماه تو            سرزده از شـانه‌های کوه نـور دیگری

یا هـوای مـسـتی تو فـرق دارد با همه            یا شرابت هست از جام طهـور دیگری

ای خـداوند وفـا! مـوسی بـرای دیـدنت            دست وپا باید کند این بار طور دیگری

پای دستان تو وقتی درمیان باشد، خـدا            مطمئنم می‌دهـد فـرمانِ صـور دیگری

گرچه عالم را گرفتار خودت کردی ولی            ارمـنی ها دوسـتت دارند جـور دیگری

باوجـود تو برای سـیـنۀ تـنـگ حـسـین            احتیاجی نیست به سنگ صبور دیگری

علیُ مـع‌الـحـق و حق با عـلی‌ست            که ماکـو ولی، بعدش الا علی‌ست

محمد علی است و زهرا علی‌ست            که کارِ خـدا دستِ مـولا عـلی‌ست

عــلـی گــویـم و گـفــتــه‌ام بـارهـا

چه کـم بـاشـد اینـگـونـه بـسـیارها

عـلـی جـلـوه‌ای کرد و تکـرار شد            عــلـی عــازمِ قـلـبِ پـیــکــار شـد

عــلـی بـارِ دیـگـر کـه کــرّار شـد            عـلـی شـد جـوان و عـلـمـدار شـد

ابـالـفـضل یـعـنی کـه مـولا عـلـی

صد و سی و سه مـرتـبـه یـاعـلـی

بـدان اوسـت تـیــغّ دو دَم مـی‌زنـد            و مـانــنــدِ حـیــدر عَـلــم مـی‌زنـد

هـمـیـن که به مـیـدان قـدم می‌زنـد            چپ و راست را هِـی بهـم می‌زند

به پیـشـانیـش نقـشِ زردِ عـلی‌ست

که ایـن دسـتـمـالِ نـبـرد عـلی‌ست

اگر ایـنـچـنـیـن عـزمِ مـیـدان کُـنَـد            پـیـشـمـان شـوند و پـریـشـان کُـنَـد

حرم را پِیِ خود رجز خـوان کُـنَد            زَنَـد ضـربـه و یا حـسن جان کُـنَد

زَنَـد بـا حـسـیـن و زَنَـد بـا حـسـن

کِشد یا حـسـین و کِـشـد یـا حـسـن

مــیــانِ حــرم مـرکـبِ کــودکــان            بـه مـیـدان ولـی کـوهِ آتــشـفـشـان

مـــیـــانِ حــرم خـــادم ایــن و آن            به مـیدان ولی مَـردِ تـیـغ و کـمان

رقـیـه از این دوش سـر برنداشت

که از دوشِ او جـایِ بهـتر نداشت

امـیـر است و آوارۀ زیـنـب اسـت            کـفـیل است و بیـچارۀ زینب است

ولـی او فـقـط چـارۀ زیـنـب اسـت            بـگـو که هـمـه کـارۀ زیـنـب است

هـمـیـشـه حــرم را بـهــم مـی‌زنـد

کـه دل مـی‌بــرد تـا قــدم مـی‌زنـد

اگـر خـیـلِ مــژگــانِ گـیــرا نـبـود            اگـر بــرقِ چـشـمــانِ آقــا نــبــود

و ایـنـقـدر خـوش قـدّ و بـالا نـبود            چه می‌شُـد که اینـقـدر زیـبـا نـبود

ببـیـن آخـر از دور چـشـمش زدند

خـدایا چه بـدجـور چـشـمـش زدند

نشان داد چـشـمـانِ خود را به آب            لبِ خشک و سوزانِ خود را به آب

و نـوزادِ بـی‌جـانِ خـود را بـه آب            فـرو کـرد دسـتـانِ خـود را به آب

پُــر از آب شـد مَـشـکِ آب آورش

خـجـالت کـشیـد از دو دستِ تَرَش

به سـویِ حرم راه طـفـلان گرفت            که از بـارشِ تـیـر بـاران گـرفـت

دو بـازویِ او تـیـغِ بُــران گـرفـت            ولی مَشک را او به دندان گـرفت

نَـفَـس زد به تـاب آمـدم صبـر کن

که خـانـم رُبـاب آمـدم صـبـر کـن

شـد از تـیــرهـا خــریــدار پـشـت            که خَم شد به مَشک و پدیدار پشت

شده زیـرِ رگـبـار خـونـبـار پـشت            به مـقـتل نـوشـتـند شـد خـار پشت

ولی حیف تیری به مَشکش نشست

زمین ریخت چون آب قلبش شکست

چه شد حرمله روی زانـو نشـست            عـمـودی مـیـانِ دو اَبـرو نـشـست

نوکِ نـیزه‌ای سمتِ پهـلـو نشـست            عمودی به سر خورد و بر او نشست

عمو از سرِ زین زمین ریخت ریخت

سپاهی سرش از کمین ریخت ریخت

سـر و وضـعِ او را بِـهَـم ریخـتـند            به نـیـزه عـمـو را بِـهَـم ریـخـتـنـد

به تـیـغـی گـلـو را بِـهَـم ریـخـتـنـد            کـشـیـدنـد و مـو را بِهَـم ریـخـتـنـد

حـرامـی هــمـه پـشـتِ هـم آمـدنـد

پـس از او ارازل حـــرم آمـــدنــد

پس از او دلِ زارِ خواهر شکست            یتیمی زمین خورد و از پَر شکست

و سیلی چنان خورد که سر شکست            که دنـدان شـیـریِ دخـتـر شکـست

یـتـیـمـی عـمـو گـفـت او را زدنـد

چه کج رویِ نـیـزه عـمو را زدنـد

مست و موّاج اگر غرق تمناست فرات            با شکوه آمده‌ای، محـو‌ تماشاست فرات

چشم در چشم تو انداخت خودش را گم کرد            خوب حس کرد که در محضر دریاست فرات‌

داشـت از بدو ورود تو تلاطـم می‌کـرد            با ادب بود به پای تو به پا خاست فرات

از تپش‌های دلش عشق به صحرا می‌ریخت            جار می‌زد نفـسـش تشنۀ سقاست فرات

تو از این آب نخوردی جگر علقمه سوخت            خجل از خم شدن قامت مولاست فرات

به دلش حسرت بوسـیدن لبهای تو‌ ماند            دست رد خورده‌ترین سائل دنیاست فرات

به دوشت می‌کِشی بار امانت را تک و تنها            به دامانت پناه آورده‌ام یا عـروة الوثـقی

جهان جامِ می‌اش را پیش تو می‌آورد بالا            «الا یا ایها السـاقی ادر کـاساً و نـاولها»

شگفتا! شرح و توصیف مقامت کار انسان نیست

به شأنت هر کسی ایمان نیاورده مسلمان نیست

به جرأت می‌نویسم با خدایت هم نشینی تو            علم بر دوشی و دست خدا در آستینی تو

بنـازم هـیـبتت را تک یـل اُمُّ البـنـینی تو            به حقْ فـرزند بی‌باک امیرالمومنینی تو

یقـین دارم که دنیا در کف اقـبـال من باشد

اگر مُهـر تو در پـرونـدۀ اعـمـال من باشد

ملائک بوسه می‌چینند از خاک کف پایت            دل از ارباب ما برده ست لبخند دل آرایت

به وقت جنگ زینب می‌شود محو تماشایت            جهان پیش تو و تو سر به زیری پیش مولایت

بـدون دست، آری دسـتگـیـر عـالـمیـنی تو

چه باید گفت در مدحت؟ علمدار حسینی تو

شبیه کوه‌ها ثـابت قـدم می‌ایـستی عباس            هزاران سال قبل از خلق ما می‌زیستی عباس

گرفتار کسی غیر از حسینت نیستی عباس            خودت باید بیایی و بگویی کیستی عباس

به درک جایگاهت هیچکس نائل نخواهد شد

که دین هیچکس بی‌عشق تو کامل نخواهد شد

دل از اهل زمین و آسمان برده‌ست گیسویت            به میدان می‌روی و می‌شود زینب دعاگویت

ولی ای‌کاش غرق خون نمی‌شد چشم و ابرویت            نمی‌زد هیچکس در علقمه نیزه به پهلویت

علی اصغر برای آب بی‌تاب است یا عباس

تمام فکر و ذکرت قحطی آب است یا عباس

اهل عالم، هنر، خصلت عباس من است            عشق در سایۀ شخصیت عباس من است

منم آن یـار امـیـن حـامی دین، اُمِّ بـنـین            هرچه دارم همه از دولت عباس من است

همسرم شیر خـدا و پـسـرانم هـمه شیـر            شیر مردان وله از صولت عباس من است

در شب چاردهم، ماه که پُر نورتر است            عکسی از نیم رخ صورت عباس من است

هنر آن نیست که لب تشنه بمیری به کویر            هنر آن است که در طینت عباس من است

تشنه لب داخل دریا شد و عطشان برگشت            این همان قطره‌ای از همت عباس من است

غیرت الله عـلی بی‌بـدل است، اما گفت            بدل غـیرت من غـیرت عباس من است

نه فقط یثرب و شامات و نه ایران و عراق            کرده کاری همه جا صحبت عباس من است

هر کسی را نـتـوان بـاب حـوائج گـفـتن            به حقیقت قسم این شهرت عباس من است

کـوه‌هـا شـد مـتـحـیـر به ثـبـات قـدمـش            سروها در عجب از قامت عباس من است

جثه‌اش گر چه ز شمشیر جفا کوچک شد            این بزرگی‌ست، که از عزّت عباس من است

قدرت آن نیست به یک حمله سپاهی بکشی            قدرت لَـم یـزلی قـدرت عباس من است

یا علی گفت و امان نامه ز دشمن نگرفت            دین فروشی بری از ساحت عباس من است

هی نـگـوئـیـد چـرا اُمِّ بـنـیـن پـیـر شـده            سبب حالـت من حـالت عـباس من است

دست‌های پـسـرم گـشـته قـلم در لب آب            صفحۀ سینه پر از محنت عباس من است

این شـنـیـدم زده فـریـاد، غـریـبـم مـولا            غصه قلب حسین غربت عباس من است

گـفـتم توسـلی کـنـم امـشـب بـنـام تو            ای عبد صالحی که بُوَد حق کلام تو

همراه فطرس است همیشه سلام من            دارم امـیـدهـا به عـلـیک الـسـلام تو

داری نصب ز نور وشجاعت همین بس است            بابت عـلـی و اُمّ بـنـین هـست مام تو

غـبـطه خـور تـوأند شهـیدان راه حق            یعنی که شامخ است به عالم مقام تو

جور دگر معـامله با من نموده عشق            هـنگـامه‌ای که زنـدگی‌ام شد بـنام تو

مست میِ دگر نشوم تا به روز حشر            یک لحظه گر زنم لب خود را به جام تو

بر تـخـت پـادشـاهیِ عالم نـشـسـته‌ام            از آن زمان که جان و دلم شد غلام تو

در لحـظـه لحـظـۀ گـذر زنـدگـانـی‌ام            بر من رسیده لطف هـمیشه مـدام تو

حـتی ارامـنه به تو هـستـند مـلـتـمس            باب الحـوائـجی و کـنـند احـتـرام تو

دارد برای خـلـقِ هـمه اهل روزگار            آزادگـی و درس مــروّت پــیــام تـو

جای دو دست هدیه نمـوده دوبال را            آنهم به پاس کوشـش و آن اهتمام تو

محشر تمام قـد شده در روز حشر تا            با چـشم خود نـظاره کنـد بر قـیام تو

تـشنه لـبی تو بر لب دریـا هـنوز هم            آبم کـشد خجـالت از حُـسن مـرام تو

شیر افتاد و هزاران گرگ در دور و برش            هر که آمد نیزه‌ای می‌کاشت روی پیکرش

کار دنیا را ببین کارش به مشک افتاده است            او که اقیانوس هم زانو زده در محضرش

مشک را تا خیمه‌ها هر طور می‌شد می‌رساند            حرمله نگذاشت‌‌‌ با تیری که زد بر ساغرش

زینب کبری، همان کوه حیا، مجبور بود            بعد سقا بیشتر باشد به فکر رهبرش

روضه یعنی از کنار خیمه می‌بیند حسین            در کنار علقمه می‌پاشد از هم لشکرش

غیرت الله است، یعنی میرود بر نیزه‌ها            تا که باشد چند روزی سایه بان خواهرش

ماه در کـنج شبـستان تو سوسو می‌کند            باد دور پرچـمت یاحـق و یاهو می‌کند

روح با دیگر ملائک هر سحر در صحن تو            زیر پای زائرت را آب و جارو می‌کند

آنچه را یک عالم از انجام دادن عاجزند            خـادم تـو با اشـارت‌هـای ابـرو می‌کند

ساعتی پیش از زیارت لال مادرزاد بود            این که بین جمعیت دارد هیاهو می‌کند

وزنه سنگین است و مردافکن ولی در معرکه            پهـلـوان با نـام تو انگـار جـادو می‌کند

لاجرم ای شـاه بیت بی‌مـثـال معـرفت!            لطف تو این کمترین را هم غزل گو می‌کند

این همه یک ذره از فضل اباالفضل علی‌ست            روز محشر تازه دست خویش را رو می‌کند

دست بر سیـنه رو به كربـبـلا            الــســـلام عــلــیــك یـا ســقــا

قــمــر خــانــوادۀ خــورشـیــد            صـدقــه دارد ایـن قـد و بــالا

پـسـر چـهـارمِ امـیــر حُــنـیـن            دسـت بـر سـیـنـۀ بـنی‌الـزهرا

چشم و ابـروی تو سپاه حسین            كـاشـف الـكـرب سـیـد الشهـدا

سـیـزده سـالـه فـاتـح صـفـیـن            سومـین بچـهْ شـیرِ، شـیرِ خدا

ارمــنـی‌هـا مُــریـد نـام تـوأنـد            شـاهـدم سـفـره‌هـای تـاسـوعـا

نــامِ تـو هـم ردیـف یـا فَـتّــاح            چـشـم‌هـایت مُـفَـرِّجُ الــغَــمّـاء

تو كه هـستی، حـسین هم آخر            شد پـنـاهـنـده بـر تو عـاشورا

ســایــبــانِ مُــخَــدّراتِ حــرم            پـشـتْ گـرمـیِّ زیـنب كُـبـری

إعـطِـنـی یـا كـریـم، انا سـائل

مـسـتـجـیـرٌ بِـكَ ابــوفــاضــل

دست گـیـرِ هـمـه خــدایِ ادب            دسـت پــروردۀ امـیــر عـرب

نسلْ در نسلْ خـاك پـایِ توأیم            به تو دادیم دلْ نَسَبْ به نـسبْ

سفره‌ات بهر سائلان پهن است            صورتت شیر و خالِ تو، چو رطب

مـی‌كـنـد زنـده یـاد حــیـدر را            چین پیشانی‌ات به وقت غضب

اســدالـلـه كــربــلا، عـــبــاس            بِـنِـشـین بـا وقـار بـر مـركـب

قد كشیدی هـمینكه روی اسب            لشكـر كـوفـیـان كـشـید عـقـب

می‌شود روضه را تجسم كرد            با كمی فكر، رویِ این مطلب

تا تو بودی سفر به خیر گذشت            ای نگـهــبـان مـحـمـل زیـنـب

تا تو بودی رباب اصغر داشت            غرق بوسه سپـیدی غب غـب

تـا تـو بـودی نـدیـد یـك مـادر            طفلش از تشنگـی كند لب لب

تا تو بودی رقیه معجر داشت            روی دوش تو خواب بود هر شب

تا تو بودی كسی اجازه نداشت            بـزنـد چـوب خـیزران بر لب

إعـطِـنـی یـا كـریـم، انا سـائل

مـسـتـجـیـرٌ بِـكَ ابــوفــاضــل

وای از لحظه‌ای كه غوغا شد            رفـتــی و در خـیـام بـلـوا شـد

دخـتـری مشك آب دسـتت داد            بـر دعـا دسـت عـمـه بـالا شد

سـایـه‌ات بـیـن نخـل‌ها گـم شد            پـسـر فـاطـمـه چـه تـنـهـا شـد

تا رسـیـدی كـنـار نـهر فـرات            عـلـقـمـه در مـقـابـلـت پـا شـد

تا قـیـامـت خـجـل ز لبـهـایـت            خــنــكـی‌هـای آب دریــا شــد

جـانـب خــیـمــه راه افـتــادی            فـكـر و ذكـرت لـبـان آقـا شـد

در كـمـینت چـهـار هـزار نفر            تـیـرهـا در كـمـان مـهـیّـا شـد

قــدُّ و بـالات كـار دسـتـت داد            چند صد تـیـر در تـنت جا شد

بـی‌هـوا دسـتِ راسـتت افـتـاد            دست چپ هم شـكارِ اعـدا شد

از سـرِ تـو كـلاه خُــود افـتـاد            یـك نـفـر بـا عـمـود پـیـدا شـد

آنچنان ضربه زد به فرقِ سرت            تـا سـر چـیـنِ ابـرویت وا شـد

وای بی‌دست بر زمین خوردی            سجده گاه تو خاكِ صحـرا شد

تـیـرهـایِ كـمـی فــرو رفــتـه            خوب بر جسمِ اطهرت جا شد

بـعـدِ سـی سـال یا اخـا گـفـتی            عـاقـبـت مـادر تـو زهـرا شـد

دورتـر از تنت حـسـیـن افـتاد            هـمـه دیـدنـد قــامـتـش تـا شـد

گفت عـباس خیز و كاری كن            رویِ لشگر به خواهرم وا شد

دَمِ خــیــمـه زمـان غــارت‌هـا            سـرِ یك گـوشـواره دعـوا شـد

ســنـد ارث بُــردن از زهـــرا            با كـف پا به چـادر امـضا شد

پـاسـخ اَیْـنَ عــمّـیَ الـعـبـاس؟            سـیـلی چـند بـی‌سـر و پـا شـد

إعـطِـنـی یـا كـریـم، انا سـائل

مـسـتـجـیـرٌ بِـكَ ابــوفــاضــل

شرافت مات تشریفات والای علی‌اکبر            تعالی شمّه‌ای از شأن اعلای علی‌اکبر

معـاد پیچـش زلفش نماد محـشر کبری            قیامت جلوه‌ای از قد و بالای علی‌اکبر

تجلّی‌های پیغـمبر در این آئینه بی‌وقـفه            حرم را می‌کند محـو تماشای علی‌اکبر

هم آوردی ندارد شیر حق در جنگ رو در رو            هزار الله‌اکبر، کیست هـمتای علی‌اکبر

به یک جولان چشمش قلب اردوگاه دشمن ریخت            عجب شوری به پا کرده ست غوغای علی‌اکبر

نه تنها بهر استقبال از او پیغمبر آماده ست            خـدا آغـوش واکرده مـهـیّـای علی‌اکبر

اگرچه حاصل عمرحسین از دست رفت اما            به رسم صبر تاب آورد تا پای علی‌اکبر

غم فرزند سنگین است، تا می‌شد تحمل کرد            ولی آخر به خاک افتاد بابای علی‌اکبر

به خاک افتاد طوریکه همه گفتند دق کرده            به خاک افتاد بین ارباً اربای علی‌اکبر

حسین افـتاد از پا موقـعی که دید افتاده            شکـافی بین ابـروهای زیبای علی‌اکبر

مسیحا آفرین آهی کشید و از نفس افتاد            خدایا کاش امکان داشت احیای علی‌اکبر

عـلی را تکه تکه از تمام دشت آوردند            ولی کامل نشد انگار اعضای علی‌اکبر

تنش را در عبا چیدند پیش چشم بابایش            عموعـباس با دیگر عموهای علی‌اکبر

وحالا بین دارالحرب دور عمۀ سادات            بنی‌هـاشم همه جمعند، منهای علی‌اکبر

سـلام! صـبـح تـجـلی خـانـدان حـسین!            سـلام! روشنی چـشـم مـهـربان حسین!

بدون نور تو خورشید محتضر شده است            پس از تو تیره شود رنگ آسمان حسین

برای اینـکـه تـجـلی کـنی به نام شهـیـد            چه پیر کرده پدر را غمت، جوان حسین

تو از حـسـینی و سوی حـسین بـازآیی            که بازگـشت تو بـاشد به آسـتان حسین

بنوش جرعه به جرعه جراحت از لب تیغ            بیا و جام عطش نوش، از دهان حسین

تـو را بـریـده بـریـده صـدا زده پـدرت            چه خوب شرح نموده تو را زبان حسین

کنار حائـر تو آسـمان نـشـسته به خاک            کنار تو به زمین خورده زانوان حسین

در این عـبا جگـر پاره پاره زهـراست            که روی هم همگی می‌شوند جان حسین

اجـازه‌ای بـده تا بر حـسین سجـده بریم            که از گلوی تو جاری شده اذان حسین

هـرشب نسـیم اشکِ مرا در بیاورد            تا عـطـرِ آن عـبایِ معـطـر بـیاورد

خاکی شده است شانۀ تو تا برایِ ما            قـدری از آن عـبایِ مطـهـر بیـاورد

هرشب کنارِ روضه‌ای از تو گداختیم            هر نـالـه از تـو داغِ مُکـرر بـیاورد

ما گـریه می‌کـنـیم بیایی و دستِ تـو            سنـگـی برای تُـربَتِ مـادر بـیـاورد

سر پیشِ این و آن نکنم خَم، تمامِ عمر            اربـاب رزق خـانـۀ نـوکـر بـیـاورد

اجـرِ تمامِ زحـمت ما را حـسـین داد            هـنگـامِ مـرگ چـند بـرابـر بـیـاورد

پای حدیث منبر واعظ نشین که بُرد            آنکس که دل به مجلس و منبر بیاورد

مـا دیـده‌ایـم لـطـف امــامِ رئـوف را            از مشهدش به روضه کبوتر بیاورد

شد شام هشتم جگرت سوخت، تا حرم            بابـا چگـونه اینـهـمه اکـبـر بـیـاورد

مـا داد مـی‌زنــیـم بــرایِ دلِ شــمـا            داغِ حـسـیـن دادِ تـو را در بــیـاورد

یا به جایی خـبر مرگ پـسر را نبـرید            یا که بردید به تـشـیـیع، پـدر را نبـرید

پـدری داغ جـوان دیـد مـلامت نکـنـید            روی زانـو اگـر افـتاد شکـایت نکـنـید

چون‌ رمق نیست تکانی بدهد پایش را            پس بـگـیرید هـمه زیر بـغـل‌هـایش را

نـکـنـد نـالـه که زد طبـل برایش بزنید            جلوی چـشم همه زشت صدایش بزنید

آی مـردم جـگـر سیـنه‌زنـان غـم دارد            غـم سنـگـیـن شب هـشت مـحـرم دارد

غم آن لحظه که ارباب به شهزاده رسید            ولدی گفت نشست و ز جگر ناله کشید

ای جوانـمرد، بمیرم که جوانمرگ شدی             پیـش پای پـدر خـویش چرا پا نشدی؟

خنده‌ها بیشتر و جسم تو کمتر شده است            نیـستی و همه دشت، پیـمبر شده است

زرهت حرز علی داشت، دریدند چرا            گرگ‌ها چنگ به روی تو کشیدند چرا

داغ سنگین تو را شانۀ من تاب نداشت            تشنه بودی، پـدر تـشـنۀ تو آب نداشت

قـوّت چـشم تـرِ من، کـمـرم را نشکـن            قلب محزون من و اهل حرم را نشکن

نـیـزه نگـذاشت که آه تو پـایـان برسـد            جان به لب‌های تو ای محتضر آسان برسد

مانده‌ام با تو و اینگـونه گـرفـتار شدن            رشته رشته شده‌ای مثـل عـبای تن من

آیه‌ها چیده شد افـسوس که کـوثر نشده            نه هنوز این تن پـاره عـلی اکـبر نشده

زخم‌های تنت از موی سرت بیشتر است            بردن پیـکـر تو کارهـزاران نفر است

او کـعـبۀ سرودۀ هر انـجـمن شده است            او دلـبـر هـزار اویـس قـرن شـده است

او کُـلُّـنــا مـحــمـد آقــای کــربــلاســت            گاهی علی و فاطمه گاهی حسن شده است

هـنـگـام جـنـگ آوری‌اش با مـغـیـره‌هـا            تازه دوباره داغ گـل یـاسـمن شده است

یک کوچه باز شد فدکی قطعه‌قطعه شد            تـنهـا گـنـاه، نام عـلـی داشتن شده است

بالاسرش رسید و پدر، دید غـرق زخـم            دُرّ نجف چگونه عـقـیـق یمن شده است

قطعه به قـطعۀ جگرش راکه جمع کرد            مشغول گریه بر جگر خویشتن شده است

روی عـبا حدیث کسا نـقـش بسـته است            هنگام روضه خواندن بر پنج تن شده است

من دلخـوشم از اینکه غزل های تـشنه‌ام            در هیأت لبان عـلی سیـنه‌زن شده است

یوسف من چاه را با نیزه‌ها حس کرده‌ای            پنجه ناپاک صدها گرگ را حس کرده‌ای

چـشم‌هایم را تماشای تو غـافـل‌گـیر کرد            عضوهای اربأ اربایت پـدر را پیر کرد

چشمهایت در میان موجی از خون غرق بود            بین زخم پهلویت با زخـم‌هایت فرق بود

دیدمت جـسم تو را بر نـیـزه‌ها آویخـتـند            ذرّه ذرّه پیکرت را بر زمین می‌ریختند

تا تنت را لمس کردم غـصه‌ها اغاز شد            هر کجا دستم رسید آنجا شکافی باز شد

پیکـرت با تـیـغ های داغ جـراحـی شده            هر کدام از عضوهایت یک طرف راهی شده

قـاتـل تو نـیـزه‌هـا و قـاتـل من خـنـده‌هـا            لااقـل برخـیـز با عـمـه بگـو اینـجـا مـیا

واژه‌هـا در هـیـجـانـنـد عـلی گـفـتن را            صرف کن بر لب من خواهش فهمیدن را
ای که واداشته مدحت به سخن دشمن را            بـنـویـسـیـد غــلام عـلـی اکـبـر مـن را

از هیاهوی جهان نوکری‌ات ما را بس
قحط عشق است، ولی دلبری‌ات ما را بس

چشم عالم مگر از روی تو بهتر دیده‌ست؟            در تو دیده ست هرآنچه به پیمبر دیده‌ست
یا که در چشم تو پیغمبر دیگر دیده‌ست            آینه مانده عـلی، یا عـلی اکبر دیده‌ست
تاب گهـوارۀ تو روزی جبـرائیل است
شعـر لالایی تو قـسـمت میکائـیل است

از دو سر سلـسله توفـیق سیادت داری            حـسنی هـستی و معـیار کـرامت داری
چون ابالفضل هر آئـینه شهـامت داری            بر سر گـم شـدگان دست عـنایت داری
از مـزامـیـر جـهـان لـحـن اذانت بـوده
پـدرت بـند دلـش بـنـد بـه جـانـت بـوده

آتـش بـام تـو فـانـوس بـیـابـان‌هـا بــود            خانه‌ات در قـرقِ خـندۀ مـهـمـان‌ها بود
دست بخـشندۀ تو مصدر احسان‌ها بود            گرمْ آغـوش تو مـأوای پـریـشان‌ها بود
شعر بخـشندگی‌ات ورد زبـان‌ها می‌شد
چشم‌هایت غزلی فوق بیان‌ها شده می‌شد

آمـده مـرد مـسـیـحی به تـمـاشای نـبـی            خواب دیده است مسلمان شده در پای نبی
هست در او عـطش دیـدن سیـمای نبی            ناگهان شهـر نشان داد تو را جای نبی
مستِ مبهوتِ علی‌اکبری‌ات را عشق است
اشهدُ انکَ پیـغمـبری‌ات را عشق است

هم‌جـوار پـدرت مـقـصد مـیـقـات شدی            چون ابالفضل تو هم قبلۀ حاجات شدی
نفس طاهایی و بی‌معجـزه اثـبات شدی            بر لب خواهـش ما ذکر مـناجات شدی
در بـنی‌هـاشـمیان مـظهـر احساسی تو
کاشـف الکـرب مـسیحـایی عـبـاسی تو

سر تعـظیم تو در پیـش پدر دیدنی‌است            طرز جنگ آوری‌ات وقت خطر دیدنی‌است
چرخش تیغ به دستت چقدر دیدنی‌است            بر لب دشـمن تو اَینَ مَـفـر دیـدنی‌است
آیه‌های رجزت داغ تر از شمشیر است
در کمان خـم ابروت هزاران تیر است

گرد باد است چـنین پا به رکـابت باشد            دشت در سیـطـرۀ چـنگ عـقـابت باشد
صولت مصـطـفوی پشت نـقـابت باشد            لـشکـر کـیـنه زده خـانـه خـرابت باشد
کوه با چرخـش تیغـت ز کمر می‌شکند
چقدر گردش چـشمان تو سر می‌شکـند

گره خورده ست نگاهت به نگاه پدرت            سـایـه‌ات مـثـل ابالـفـضـل پـنـاه پـدرت
تـیـغ ابـروی کـجـت بـود سـپـاه پـدرت            رفـتـی و رفـت به دنـبـال تـو آه پـدرت
نا امـیـدانـه نـگـاهی ز پـی‌ات می‌دوزد
دست بر اشک محاسن زده و می‌سوزد

ای که ممسوس خدایی کمی آهسته برو            پیری‌ام را تو عصایی کمی آهسته برو
بر دلـم عـقـده گـشایی کمی آهسته برو            دلـبـر کـرب و بلایی کمی آهسـته بـرو
می‌روی و پدر پیر زمین خواهد خورد
زخم از خندۀ این قوم لعین خواهد خورد

از نسیم تن تو دشت گـلستان شده است            جای جای بدنت فرش بیابان شده است
پدرت زائر این پیکر بی‌جان شده است            اربـاً اربـایی تو سهم جوانان شده است
اولــیـن داغ حــرم آیــنــۀ یـــاس شــده
ملتهب تر ز هـمـه غـیرت عـباس شده

پـسـرم پـیـرهـنـت را چه بهم ریخـته‌اند            بـاغ من یـاسـمنت را چه بهم ریخـته‌اند

تو خلاصه شده بودی به حسین و به حسن            هم حسین و حسنت را چه بهم ریخته‌اند

شـبه پیـغـمـبرم من، شـد تنت اربـاً اربـاً            شکل اعضای تنت را چه بهم ریخته‌اند

حیدری صولت من، ای تو اذان گوی حرم            نیزه داران دهنت را چه بهـم ریخـته‌اند

نـالـۀ یـا ابـتـای تـو کـشـیـده شـده اسـت            صوتِ نـاله زدنت را چه بهم ریخـته‌اند

عـمـه‌ات آمـده برخـیز عـلی، جـانِ پـدر            تا نگـوید که مَـنَت را چه بهم ریخـته‌اند

با عـبـا می‌بـرَمت سـمت خـیام ای اکبر            اُف به دنیا کـفـنت را چه بهم ریخـته‌اند

قـبل رفتن سـری به حـرم بزن            سـری به خـیـمه عـمه هم بزن
هی از این خیمه به اون خیمه برو            جـلـوی چـشام یه کـم قـدم بزن

چه جوری راهی مقـتـلت کنم؟            به خــدا بـایـد مـحــولـت کـنــم
من هنوز از دیدنت سیـر نشدم            کاش می‌شد یه کم معـطلت کنم

اگـه قـد و قـامـتت رشـیـد شـده            هـمـه مــحـاســنـم سـفـیــد شـده
راه کـشـتـن حـسین و مـیـدونن            تو شهید شی پـدرت شهـید شده

خـدایـا پـیــمـبــرم داره مــیـره            اشک چشم خواهرم داره میـره
هـمـه اهـل حـرم دارن مـیـگـن            آخ عـلـی اکــبــرم داره مـیــره

یکی شمشیر روی بازوت میزنه            یه نفر پنجه به گـیـسوت میزنه
مـادرت فـاطـمه رو صدا نـزن            نیـزه دار نیـزه به پهلوت میزنه

بـمـیـرم مـحـاصره شـدی عـلی            دیگه مـحـتـاج زره شدی عـلی
تو خـودت گـره‌گـشای عـالـمی            پس چرا گره گره شدی عـلی؟

چـقـدر از بـدنـت خــون اومـده            پـسـرم پاشـو بـابـاجـون اومـده
نگـا کـن این اولـین بـارِ عـلـی            عمه از خـیـمه‌ها بیـرون اومده

دیدم اعضای تنت را جگرم سوخت علی            پاره‌های بدنت را جگـرم سوخت عـلی

ناگهـان زانـویم افـتاد زمین چون دیـدم            طرز چانه زدنت را جگرم سوخت علی

چه کـنـم عمّه نـبـیـند بـدن حـمزه‌ای‌ات            مُثله دیدم بدنت را جگـرم سوخت علی

باورم نیست که جسمت ز نظر پنهان است            نیزه بینم کـفنت را جگرم سوخت علی

یوسفم، کاش که می‌شد به میان حرمت            ببرم پیـرهنت را جگـرم سـوخت عـلی

آن لبانی که اذان گفت، بهم ریخته است            خُرد بینم دهنت را جگرم سوخت علی

داغ پـرپـر شدنت جـای خود، امّا بـیـنم            داغ بی‌سر شدنت را جگرم سوخت علی

این همه ضربه میان بدنت گم شده است            با که گویم محنت را جگرم سوخت علی

از همان دور شنـیدم رجزت را پـسرم            این حسین و حسنت را جگرم سوخت علی

نـعـره حـیــدری و نـالـه یـا زهــرایـت            می‌شنیدم سخنت را جگرم سوخت علی

نشد آخـر لب عـطـشـان تو را آب دهم            چه کنم سوختنت را جگرم سوخت علی

گر نـیـایـنـد جـوانـان حـرم یــاری مـن            که بَرَد خیمه تنت را جگرم سوخت علی

هـیچ بـابـایی نـبـیـند آنچـه را من دیـده‌ام            من جـوانم را غـریق مـوج آهـن دیـده‌ام

مثل باران می‌چکید از دست هایم پیکرش            هستی‌ام را روی دستم اربـاً اربـا دیـده‌ام

یک تنه می‌رفت بر جنگ علی نشناس‌ها            وقت برگشتن تنش را چند صد تن دیده‌ام

لشکری دستش به خون لاله‌ام رنگین شده            قاتـلش را یک نفر نه جمع دشمن دیده‌ام

بی‌دفاع از کوچه‌های سنگ و آهن می‌گذشت            مادرم را در وجودش خوب روشن دیده‌ام

هر چه با غم ناز رویش را کشیدم برنگشت            خون مانده در گلویش را کشیدم برنگشت